بـــزن بـاران و غـسـلم ده ، شـراب آلوده می آیم
ـــ
بـخوان مـطـرب فغانم ده ، که بس شوریده می آیم
ــــــــــ
شـبـم را غـم فـروزاند و چو شمـعی تا سـحـر خـواندم
ـــ
ِبــِـکـُـش من را به تیغ کین ، که من سَــر کـَنـده می آیم
ــــــــــ
خیالت هاتفی گشت و به گوش من سخن بـرخـواند
ـــ
سـخـنـهـایـم بـه لب خشکانـد چو لب خشکیده می آیم
ــــــــــ
زلال ِ بــیـرق ِ نــورت ، ره ِ مـرغ ِ نـَـفـَـس را زد
ـــ
نــخـواهـم َارزَن و گـنـدم ، پـی ِ دُرّ دانـه مـــی آیــم
ــــــــــ
همه سر گشته در سودا ، نه سودای ازل ، باطل !
ـــ
بـر آنـها زیـن غـزل خوانـدم ، که از میخانه می آیم
ــــــــــ
ز خود کامی این دوران ، به چشمی اشک و چشمی خون
ـــ
به لــب آه از ســـرِ هــیــهــات ، چـــو آه آلـوده مـی آیـــــم
ــــــــــ
یــقــیـنـت بیـنوایم کرد و از دل صـد نـوا برخـاست
ـــ
یقین پندار را افروخت ، بـبـیـن ؛ دیــوانــه مــی آیـــم
ــــــــــ
اگـر که « آریـــا» َسـتـر است ، برای رویت نورت
ـــ
خــــــــــدایا بود ِ من بَـر خواه ، قسم ! مستانه می آیم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر