آهان !! یادم آمد توی پست قبلی چی می خواستم بنویسم . من فقط می خواستم بنویسیم که :
می دونستین اگر الکترونهای همه ی مولکولهای دنیا به هسته شون سقوط کنند کره زمین
اندازه ی یک گردو خواهد شد !! همه چیزیه دفعه میگه بوووووم و تموووووم !! فقط کافیه
الکترونها اعتصاب کنند ، نچرخند و لاجرم به علت جاذبه هسته به سمت اون سقوط کنند .
احتمالن به علت حرکت دورانی الکترون در مداربیضی شکل الکترون ، این سقوط به
سمت هسته به صورت مارپیچ باید باشه ! شاید هم نه
اصلن چه فرقی می کنه وقتی که الکترون سقوط می کنه توی هسته و همه چیز تموم میشه
من فکرم را مشغول این کنم که الکترون مارپیچ می رود تا برسد به هسته یا یک دفعه مانند
یک پیانو که از پنجره پرت می شود وسط پیاده رو ، می افتد توی بغل پروتون ؟
دکتر خوب سراغ ندارید ؟
نکته ی جالب دیگه ای که میخواستم بگم این بود که منظومه شمسی را در نظر
بگیرید ، یک خورشید گوگوری مگوری وسطش هست که نور میدهد خدمت
دوستان و آشنایان . میلیونها سال دیگه که خورشید خاموش بشه شزوع به
کوچک شدن می کند ، در حقیقت جاذبه بسیار عظیمی که خورشید به علت
متراکم شدن بدست می آورد باعث می شود که تمامی سیارات منظومه شمسی
که مانند الکترونهای اتم هستند به سمت خورشید سقوط کنند .
زیاد هم فرقی نداره مارپیچ سقوط کند یا مثل پیانو، اما منجمها می گویند که
به صورت مارپیچ خاک برسری می شود . یعنی سقوط می کند .
خورشید منظومه شمسی را میک می زند و بعد منظومه شمسی تبدیل به
سیاه چاله فضایی شمسی می شود . انگار که کل منظومه شمسی یک مولکول است .
جالب نیست؟ یا شاید من اوضاع مغزیم خیلی خرابه ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر